Wędkowanie na Chorwacji metodą TROLOWANIA, TROLING,TROLOWANIE
opracowane na podstawie art. Morskie Stowarzyszenie Żeglarskie HOORN
Zobacz również jednodniowe Wyprawy na Wielką Rybę w Chorwacji zobacz galerię naszych połowów
Żeglując po Chorwacji i nie tylko warto zainteresować się rybami, które skryte są pod naszym jachtem podczas rejsu. Po pierwsze jest to świetna przygoda i szansa poznania niespotykanych często u nas gatunków morskich , a co najważniejsze, może zapewnić wyśmienitą kolację dla załogi. Adriatyk, Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki, stanowią ogromne łowiska rybne. Spośród bogactwa ryb, które można tam złapać na odpowiednie przynęty najczęstsze z nich to:
TUŃCZYK
Tuńczyki (Thunnini) to plemię obejmujące kilka gatunków dużych, morskich ryb okoniokształtnych z rodziny makrelowatych.
Występowanie: Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa.
Cechy charakterystyczne:
- torpedowaty kształt ciała
- księżycowo wcięta płetwa ogonowa
- osiągają długość do 4 metrów, ciężar do 700 kg
- drapieżne
Tryb życia: Są doskonałymi pływakami, szybciej od tuńczyków pływa jedynie włócznik (miecznik). Żyją w ławicach, odbywają dalekie wędrówki w poszukiwaniu pożywienia.
Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone oraz konserwowane.
Tuńczyk błękitnopłetwy (Thunnus thynnus)
Tuńczyk błękitnopłetwy - największy z tuńczyków, waży nawet do 700 kg. Jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje - sprzedawany zwykle obcokrajowcom - od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram, zatem nie największa, bo 350-kilogramowa ryba kosztuje tam aż ponad sto tysięcy dolarów. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby. Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego.
Tuńczyk pasiasty, bonito, skipjack (Katsuwonus pelamis)
Bonito - tuńczyk pasiasty, tuńczyk skoczek, z ang. skipjack (Katsuwonus pelamis syn. Euthynnus pelamis) - drapieżna ryba z rodziny makrelowatych (Scombridae) o srebrzystym brzuchu i błękitnej linii wzdłuż boku ciała od głowy do widelcowatego ogona.
Występowanie: W niemal wszystkich tropikalnych i subtropikalnych morzach i oceanach, z wyjątkiem Morza Czarnego i wschodniej części Morza Śródziemnego. Gatunek migrujący.
Maksymalnie osiąga długość do 108 cm i wagę do 34,5 kg. Żywi się narybkiem (również własnego gatunku), skorupiakami, mięczakami i młodymi mątwami. W poszukiwaniu żeru jest w nieustannym ruchu.
JACHTOWE PRZEPISY KULINARNE
Tuńczyk na sposób polinezyjski (bez gotowania) wg Francoise Moitessier
"Filet tuńczyka kraje się na plasterki szerokości kciuka osoby dorosłej, układa się rybę z posiekana cebula w salaterce, soli się i zalewa sokiem cytrynowym (pięć do sześciu cytryn na mniej więcej pół kilograma ryby). Całość marynuje się w czasie jednej do dwóch godzin, zależnie od gustu. Jest to skończenie doskonałe jedzenie z ryżem, ziemniakami lub chlebem."
Tuńczyk przyrządzany na japońskich tuńczykowcach
Dwie dość spore tuńczyki, np. bonito kroimy na kawałeczki wielkości pierwszego członu kciuka dorosłej osoby i układamy w stos na dużej salaterce. Wyciskamy następnie do salaterki dwie cytryny i mieszamy z rybą tak jak miesza się sałatę. Podajemy z dymiącym ryżem, talerzykiem z musztardą oraz drugim talerzykiem z chińskim sosem. Ujmujemy rybę (najlepiej pałeczkami) początkowo w musztardzie, następnie w sosie chińskim wraz odrobiną aromatycznego ryżu
WŁÓCZNIK (MIECZNIK, RYBA MIECZ)
Włóczniki (Xiphiidae) to rodzina morskich ryb okoniokształtnych obejmująca wymarły rodzaj Protosphyraena i jedynego żyjącego współcześnie przedstawiciela - Xiphias gladius L. czyli włócznik, znany również pod nazwą miecznik lub ryba miecz.
Występowanie: Morza i oceany strefy tropikalnej i umiarkowanej, wody pelagialne, z dala od brzegów. Czasami spotykany w zachodniej części Bałtyku.
Cechy charakterystyczne: Duża, drapieżna ryba o torpedowatym kształcie ciała. Górna szczęka przekształcona w długi wyrostek w kształcie miecza stanowiący 1/3 długości ciała ryby. Płetwa ogonowa rozwidlona w kształcie półksiężyca. Brak płetw brzusznych, a u dorosłych osobników również zębów i łusek. Największe włóczniki osiągają ponad 4 m długości przy ciężarze ponad 500 kg. Na skutek intensywnych połowów średnie rozmiary tych ryb znacznie się zmniejszyły.
Włócznik, miecznik (Xiphias gladius)
Tryb życia: Włóczniki są bardzo dobrymi pływakami. Na krótkich odcinkach osiągają prędkość 100 km/h. Zdolność taką zawdzięczają nietypowej budowie głowy, która w połączeniu z wystającym mieczem zmniejsza opór ciała ryby. Wraz z marlinami i tuńczykami należą do najszybszych ryb. Żywią się rybami.
Włóczniki są cenionymi rybami konsumpcyjnymi.
W listopadzie 2005 roku, rybacy z Unieścia (zachodniopomorskie), złowili 30-kilogramowego włócznika o długości półtora metra.
DORADA
Dorada (Sparus aurata) to gatunek ryby zaliczanej do rodziny prażmowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Sparus Linnaeus.
Zasięg występowania: Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego.
Cechy charakterystyczne: Ciało wysokie, bocznie ścieśnione. Mały otwór gębowy. Zęby na przodzie szczęk ostre, stożkowe, a na bokach i z tyłu - szerokie. Ubarwienie srebrzyste z ciemniejszym grzbietem i jaśniejszym brzuchem.
Dorada (Sparus aurata)
Dorada osiąga długość ciała do 70 cm.
Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana gospodarczo, a także poławiana w wędkarstwie.
MAKRELA
Makrela (Scomber) to rodzaj morskich ryb okoniokształtnych z rodziny makrelowatych. Ważna gospodarczo ryba konsumpcyjna. Cenione w kuchni z powodu wartości smakowych.
Zasięg występowania: Morza i oceany strefy tropikalnej, subtropikalnej i umiarkowanej.
Cechy charakterystyczne:
- ciało wąskie, cylindryczne
- duży otwór gębowy z małymi, stożkowatymi zębami
- łuski niezwykle małe, jeśli w ogóle występują
- długośc ciała do 50 cm
- linia boczna nie jest widoczna.
Makrela antlantycka (Scomber scombrus)
Spośród kilku gatunków makreli, nas interesuje makrela atlantycka (Scomber scombrus).
Tryb życia: Silna, szybko płynąca ryba pelagiczna, podejmująca dużymi stadami wędrówki, często tuż pod powierzchnią wody. W miesiącach zimowych przemieszcza się w jej głębsze partie, gdzie zatrzymuje się w pobliżu dna i przestaje przyjmować pokarm.
Odżywianie: Skorupiaki, pelagiczne ślimaki, wylęg ryb; po tarle małe, stadne ryby.
METODA POŁOWU - TROLLING
Technika połowu ryb podczas rejsu na jachcie polega na zastosowaniu trollingu (dorożki) czyli wędki najlepiej z multiplikatorem oraz odpowiednią przynętą ciągnioną za płynącym jachtem. Oczywiście podczas postoju, dryfu czy flauty można również używać spinningu ale jest to o wiele mniej skuteczna metoda połowu. Trolling zwany po naszemu dorożką to doskonała metoda połowu ryb drapieżnych. Ojczyzną trollingu są kraje skandynawskie gdzie był powszechnie stosowany także przez rybaków. Obecnie stosuje się go wyłącznie jako metodę amatorską w wielu krajach świata. Dysponując odpowiednim sprzętem można go uprawiać w wielu łowiskach śródlądowych i morskich. Metoda ta umożliwia złowienie praktycznie każdego drapieżnika choć wachlarz stosowanych przynęt jest dość wąski ze względu na specyfikę łowienia. Używa się głównie woblerów, wszelkich gumek i pochodnych, oraz pilkerów i przeróżnych choinek z haczyków do łowienia w morzu. Odradzamy stosowanie błystek i innych przynęt obrotowych gdyż okrutnie i natychmiast skręcają żyłkę pomimo stosowania różnych krętlików. Gumy i pochodne, choć zazwyczaj skuteczne, są trudne do trollowania ze względu na delikatną pracę i jednostajne tempo prowadzenia (płynięcia), wymagają też umiejętnego dobrania obciążenia.
Przynętą nr 1 są zdecydowanie woblery różnego rodzaju i sztuczne gumowe ośmiorniczki.
Woblery
Wydają się jakby stworzone do tej metody. Zastosowanie odpowiedniego woblera pod względem wielkości, pływalności, kąta ustawienia steru (głębokości nurkowania) umożliwia dokładne spenetrowanie każdej głębokości wody, dodatkowo głębokość nurkowania woblera można regulować poprzez zmianę odległości przynęty od jednostki pływającej oraz odpowiednim ustawieniem wędki (kąt między żyłką a lustrem wody). Tak więc jeżeli trolujemy woblerem oznaczonym jako głęboko schodzący (np. do 5 m.) to poprzez wydłużenie trolla (zwiększenie odległości pomiędzy przynętą a łodzią) możemy osiągnąć głębokość do dwóch razy większą. Jeżeli natomiast skrócimy trolla i dodatkowo zwiększymy kąt między żyłką a lustrem wody (podniesiemy wędkę) to ten sam wobler może pracować tuż pod powierzchnią. Wystarczy tylko dobrać kolor i można trolować cały dzień jednym woblerem.
Prosty schemat trollingu przy pomocy downrigger`a
Ciekawym wynalazkiem używanym podczas trollingu jest
downrigger
. Dzięki ciężkiemu obciążnikowi, pozwala on na penetrowanie przynętą znacznych głębokości co jest przydatne przede wszystkim na morzu.
Wędka zainstalowana w systemie downrigger
Opisane powyżej skomplikowane manewry w rzeczywistości są bardzo łatwe i szybko można je wyczuć, co przy odrobinie cierpliwości pozwoli osiągnąć dodatkowe efekty jak np. poznanie głębokości i ukształtowania oraz rodzaju dna w łowisku, oraz głębokości na której żerują drapieżniki. Mając na uwadze powyższe warto stosować trolling szczególnie na łowiskach których nie znamy właśnie dlatego, że w wyjątkowy sposób jednocześnie poznajemy akwen i cały czas łowimy.
Jeśli masz doświadczenia w zakresie wędkowania pełnomorskiego, podziel się z nami swoją opinią. Najciekawsze i najbardziej przydatne z podesłanych informacji, zostaną opublikowane na naszej stronie. biuro@rejsychorwacja.com
