To ewenement wśród ponad 400 weneckich gondolierów, bo choć nie ma przepisu, który stwierdzałby, że gondolierem może być tylko wenecjanin, tradycyjnie od wieków zostawali nimi tylko rdzenni mieszkańcy włoskiego miasta. Wenecja może się kojarzyć z nieznośnym tłumem podążającym udeptanymi ścieżkami po znakach Rialto, San Marco czy Akademia lub z wysokimi panami w koszulkach w paski, co, Oczywiście, nie da się inaczej, trzeba zobaczyć, chociażby plac św. Marka. Lekarstwem na to jest spacer na północ do dzielnicy Cannariego. Jest tam dużo spokojniej i co najważniejsze jest tam polski gondolier...
Piękny polski akcent w Wenecji.
Gondolier Kuba jedyny obcokrajowiec, który pracuje jako gondolier. Jest Polakiem.
Wenecja widziana z gondoli jest zupełnie innym miastem. Opowieści Kuby są ciekawe, prawdziwe w przeciwieństwie do miejscowych gondolierów, którym zdarza się mówić turystom to, co oni chcą usłyszeć.
To od niego dowiedzieliśmy się o wyrazu Getto, kolorze wenecki blond... a o innych niech sam wam opowie.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Kuba Rekwirowicz ma swoją bazę w dzielnicy Cannaregio, przy Placu Nowego Getta (Campo de’ Gheto Novo) lub koło mostu w jego starej części - Ponte del Ghetto Vecchio.
Pokaż Campo del Ghetto Nuova na większej mapie
O Gondoli słów kilka
„Rozmiary i kształt gondoli są ściśle określone. Jej długość wynosi 11 m, szerokość - 1,75 m, nośność - do 6 osób. Wysmukły kształt łodzi i płaskie dno doskonale odpowiadają nawigacji na wąskich i niezbyt głębokich kanałach. Dziób gondoli ozdobiony jest żelaznym okuciem w formie wielozębnej halabardy. W środku znajduje się mała kajuta zwana felze z okienkami i wejściem przykryta czarną drapowaną materią wełnianą z jedwabnymi frędzlami. Kajuty używa się tylko w czasie słoty, w lecie jest zdejmowana. Wiosłowanie wymaga od gondoliera specjalnej sprawności, ma on do dyspozycji tylko jedno wiosło bez steru, osadzone z prawej strony, którego używa stojąc cały czas na rufie. Tradycyjny strój gondoliera składa się ze słomkowego kapelusza z kolorową wstążką, koszulki w pasy i ciemnych spodni.” (cytat pochodzi z książki „Wenecja i okolice. Przewodnik turystyczny” D. Stefańskiej)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Gondola – łódź wiosłowa, napędzana i kierowana przez wioślarza zwanego gondolierem, służąca tradycyjnie do przemieszczania się po kanałach miasta Wenecji, obecnie raczej w charakterze atrakcji turystycznej.
Kształt i konstrukcja gondoli wywodzi się z przybrzeżnych i rzecznych południowosłowiańskich łodzi rybackich; jej cechą charakterystyczną jest asymetryczny kadłub z bardzo dużymi nawisami; asymetria kadłuba umożliwia używanie tylko jednego, długiego wiosła do napędu i sterowania (za to wymaga znacznego doświadczenia w kierowaniu gondolą). Przy pełnym obciążeniu wynoszącym 1200 kg gondolier potrafi płynąć z prędkością 3 węzłów.
Gondola jest łodzią płaskodenną o bardzo małym zanurzeniu. Wiosło wyciosane jest z drewna bukowego, ma 4,20 metra długości i waży nie mniej niż 4,30 kg. Ma kształt podobny do litery J. Osadzone jest w dulce kołkowej nazwanej forcola wyciosanej z drewna orzechowego. Dla zrównoważenia ciężaru gondoliera stojącego na końcu rufy na dziobie umocowano il ferro – ciężkie stalowe okucie.
W sztuce: literaturze, teatrze i filmie, rozpowszechniono obraz gondoli jako miejsca nad wyraz romantycznego, którego napięcie podtrzymywał nierzadko śpiew wioślarza – tak zwana gondoliera (zob. barkarola).
Barkarola (z wł. barca - łódź) – gatunek muzyczny wywodzący się od lirycznej pieśni gondolierów weneckich. Charakteryzuje się umiarkowanym tempem i płynną, kołyszącą melodią, zwykle w takcie sześć ósmych. Nazwa barkarola używana była często do nadawania tytułów utworom instrumentalnych, w których płynny, jednostajny akompaniament podkreślał kołyszący i spokojny charakter linii melodycznej.
Znani twórcy barkaroli:
Felix Mendelssohn-Bartholdy
Fryderyk Chopin
Jacques Offenbach
Piotr Czajkowski
